Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. . Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. . David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. . . Her şey böyle başladı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. . Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Her şey böyle başladı. . . David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu.